Dzię­kuję za pomoc w “pro­sto­wa­niu” Jurka. Szcze­gólne podzię­ko­wa­nia dla Pani Izy — jest naprawdę wyjąt­kową osobą, o nie­zwy­kłym podej­ściu do dzieci. Jurek wprost uwiel­biał spo­tka­nia z Nią. Dla mnie nie­zwy­kle ważne było to, ze p. Iza trak­to­wała Jurka z sza­cun­kiem, dawała mu poczu­cie waż­no­ści, ale także wyko­rzy­sty­wała pochwały jako ele­ment budo­wa­nia jego war­to­ści. Gdy zda­rzało się, że z jakichś powo­dów musia­łam prze­ło­żyć lub odwo­łać zaję­cia, to dla mojego syna była kara…

Nie­zwy­kle też ważna była dla mnie komu­ni­ka­cja — dowie­dzia­łam się o moim dziecku wię­cej niż od jakie­go­kol­wiek peda­goga bądź psy­cho­loga wcze­śniej (a kon­tak­tów było sporo, bo szu­ka­łam pomocy w dość sze­ro­kim zakre­sie). Przy­kła­dem niech będzie obu­ręcz­ność — naj­praw­do­po­dob­niej w przed­szkolu nakła­niano moje dziecko do pracy prawą ręką (i teraz jest pra­wo­ręczny), a mógł być lewo­ręczny. Przy skrzy­żo­wa­nej late­ra­li­za­cji i zagro­że­niu dys­gra­fią i dysor­tor­to­gra­fią to pewien dys­kom­fort. Po trzech latach nauki pisa­nia jest za późno na korekty, a szkoda…

Naj­waż­niej­sze dla mnie jest to, że gołym okiem widać postępy w kształ­to­wa­niu mojego syna. Nie­wąt­pli­wie wyra­sta z pew­nych nawy­ków, ale tera­pia i pomoc Pani Izy mocno mnie ukie­run­ko­wały. Dziękuję.